در طول تاریخ ودر نوشته ها و شاهکارهای ادبی هیچگاه نویسندگان دیده نمی?شوند در حالی که گفته می?شود نویسنده?ها در اغلب موارد به خانواده های خود پایبند نبوده اند و یا حداقل اینکه بیشتر از خانواده خود به مخاطبان غریبه خود عشق می?ورزیدند.
«کالم تویبین» یکی از نویسنده های معاصر ایرلند است که در کتاب خود با تمرکز روی نویسنده های هموطن خود اعتقاد دارد بیشتر نویسنده های ایرلندی و شاید بریتانیایی کمتر رابطه خوبی با خانواده خود داشته اند. وی در کتابش با عنوان «راه جدید برای کشتن مادرتان» به بررسی رابطه نویسنده های مشهور و خانواده هایشان پرداخته است و بر اساس اسناد و مدارک تاریخی و حتی نوشته های خود این نویسنده ها این رابطه را ضعیف و سست ارزیابی می کند و اعتقاد دارد بیشتر نویسنده های مشهور جهان غرق در دنیای
درون خود از اطرافیان نزدیک خود غافل بوده اند.
یکی از شخصیتهای کتاب «تویبین هنری جیمز»، نویسنده معاصر ایرلند و مولف کتاب استاد(2004) است. او در زندگی جیمز به حوادثی اشاره می کند که نویسنده تمام آنها را در مقابل خانواده خود قرار می دهد و هزینه هایی متحمل می شود که هرفرد عادی از آنها اجتناب خواهد کرد.
مورد بعدی «جان چیور» نویسنده آمریکایی است که حتی در نوشته های خودش از روحیات انحرافی و همجنس گرایانه اش خبر داده، او به عنوان شوهر و پدر بیشتر یک زندگی منزوی داشت و کمتر به خانواده خود توجه می کرد. همسرش در فقر زندگی می کرد ولی او تنها نوشتن و الکل را می شناخت و تنها هدفش در زندگی نوشتن داستان های مهیج و خوشحال کننده برای دیگران بود. از دیگر نویسنده های معاصر که در کتاب تویبین به روابط ضعیف خانواده اش اشاره شده است «جان بوتلر، جورج لوئیس بورخس و وی. اس. نایپال» نویسنده های ایرلندی هستند. به عنوان مثال جان بوتلر تنها از طریق نامه با پسرش صحبت می کرده است!
در کتاب تویبین به نویسنده های مشهور و قدیمی تر ایرلند نیز اشاره شده است که نمونه آن «ساموئل بکت» است که رابطه وی با مادرش مورد بررسی قرار می گیرد. البته این نقد به کتاب تویبین وارد است که تنها در مورد نویسنده های مرد تجزیه و تحلیل کرده است و حتی بر خلاف عنوان کتاب زیاد به رابطه بکت و مادرش اشاره نشده ولی در کتاب عنوان شده است که بکت کمتر با مادرش ارتباط داشته و حتی در سالهایی از او بی خبر بوده است. تویبین در کتابش به زندگی بکت در بین سالهای 1929 تا 1940 می پردازد. در همین سالها بکت در نوشته ای اینگونه به توصیف مادرش می پردازد: «هوا خوب است و من در اتاق قدیمی ام راه می روم و به چشمان مادرم که آبی هستند نگاه می کنم و احساس کودکی خود را به یاد می آورم ولی فکر می کند این چشمها اولین چشمهایی هستند که دیدم و باید چشمهای دیگری برای دوست داشتن ببینم. کاش می شد فرد دیگری را ببینم.»
به عقیده تویبین از نوشته های بکت اینگونه برمی آید که وقتی درباره مادر و خانواده اش حرف می زند از غمی دور صحبت می کند که می خواهد از دست آنها خلاص شود.
فاینشنال تایمز/ 17 فوریه/ ترجمه محمد حسنلو
