ان شـــــــــــــــــــــــــــــاء الله

روزنامه جام جم نوشت: شرور زورگیر که با اخاذی از مردم یک محله از آنها سلب آسایش کرده بود، دستگیر شد و بازپرس پرونده با دستور چاپ تصویر متهم از مردم خواست چنانچه از او شاکی هستند، به پایگاه پنجم پلیس آگاهی مراجعه کنند.
 
رسیدگی به این پرونده هنگامی در دستور کار ماموران قرار گرفت که در یکی از روزهای پایانی خرداد، فردی با مراجعه به ماموران گشت کلانتری 151 یافت‌آباد، گفت که چند روز پیش توسط جوانی حدود بیست ساله مورد زورگیری قرار گرفته و اکنون این سارق را در نزدیکی بیمارستان شهید فیاض بخش مشاهده کرده است. با راهنمایی شاکی، ماموران کلانتری 151 یافت‌آباد سارق زورگو به نام مسعود معروف به «پویان»‌ را دستگیر و در بازرسی بدنی وی نیز دو قبضه چاقو کشف کردند. پس از دستگیری متهم، تعدادی از شهروندان با مراجعه به واحد گشت کلانتری اعلام کردند که این جوان از افراد شرور و سابقه‌داری است که از مردم محله زورگیری می‌کند. با تشکیل پرونده مقدماتی و به دستور بازپرس شعبه ششم دادسرای ناحیه 18 تهران، متهم در اختیار پایگاه پنجم پلیس آگاهی تهران بزرگ قرار گرفت.
 

بررسی سوابق متهم
 
در حالی که متهم با اظهارات ضد و نقیض، هرگونه ارتکاب سرقت یا زورگیری را انکار می‌کرد، کارآگاهان پایگاه پنجم در اولین مرحله به بررسی سوابق وی پرداخته و اطلاع یافتند متهم با وجود سن کم از افراد شرور، سابقه‌دار و از اراذل و اوباش شناخته شده در غرب تهران است که دارای سوابق متعدد در زمینه رابطه نامشروع، شرب خمر، زورگیری، خرید و فروش موادمخدر و ده‌ها سابقه درگیری و مزاحمت در محل سکونت سابق خود در منطقه خلیج فارس تهران است. با توجه به تحقیقات انجام شده در منطقه خلیج فارس تهران، معلوم شد متهم عمده سرقت‌ها و زورگیری‌های خود را در این منطقه مرتکب شده و برخی مالباختگان نیز به واسطه شناختی که از وی دارند، از طرح شکایت خودداری کرده‌اند. با این حال پس از آن که تعدادی از شهروندان این منطقه از دستگیری متهم اطلاع یافتند، با مراجعه به پایگاه پنجم و طرح شکایات مشابه عنوان کردند که توسط متهم مورد تهدید با چاقو، ضرب و جرح، زورگیری و سرقت اموال قرار گرفته‌اند.
 
مالباخته‌ای پس از حضور در پایگاه پنجم به کارآگاهان گفت: متهم به عنوان مسافر سوار خودرویم شد و با تهدید چاقو، سیستم پخش خودرو را سرقت و پس از ضرب و جرح، لباس‌هایم را نیز پاره کرد. مالباخته دیگری نیز گفت: متهم در ساعت پایانی شب به زور وارد منزل ما شد و پس از تخریب شیشه‌های خانه و سرقت یک دستگاه گوشی تلفن همراه، از طریق پشت‌بام متواری شد.
 
 
 
اعتراف به ده‌ها فقره زورگیری از شهروندان
 
با توجه به شناسایی متهم توسط تعدادی از مالباختگان، وی به ده‌ها فقره سرقت، زورگیری وجه نقد، گوشی تلفن همراه و زنجیر طلا در مناطق جنوب غرب و غرب تهران بویژه منطقه خلیج فارس اعتراف کرد. سرهنگ کارآگاه علی‌اکبر اسدی، رئیس پایگاه پنجم پلیس آگاهی تهران بزرگ در این باره گفت: با توجه به سوابق متهم در ارتکاب جرایم مختلف و شناسایی تعدادی از مالباختگان و نیز احتمال افزایش دیگر جرایم ارتکابی و مالباختگان، دستور انتشار تصویر متهم بدون پوشش چهره از سوی بازپرس پرونده صادر شده است. از تمامی شاکیان و مالباختگان دعوت می‌شود برای طرح و پیگیری شکایات خود به پایگاه پنجم پلیس آگاهی تهران بزرگ واقع در خیابان وحدت اسلامی مراجعه کنند.

یکی از رؤسای جمهور فرانسه به دلیل شیفتگی پدربزرگش «لازار کارنو» به سعدی، نام خود را به سعدی کارنو تغییر می‌دهد و البته فرزندش را هم سعدی نام‌گذاری می‌کند.

به گزارش «تابناک»، این جمله، بخشی از ادعاهای پر ابهام یکی از مقامات فرهنگی کشور درباره افتخارات تاریخی ایرانیان است.

بنا بر این گزارش، در قرن نوزدهم میلادی، یک سیاستمدار فرانسوی به دلیل علاقه به سعدی شیرین سخن، نام سعدی را به نام خود می‌‌افزاید. نوه این فرد هم که با توجه به نام پدربزرگش، کلمه سعدی در نام وی هست، در اواخر قرن نوزدهم و هنگامی که ریاست‌جمهوری فرانسه، یک پست تشریفاتی بوده، به ریاست جمهوری رسیده است.

خلاصه این که همه داستان رئیس‌جمهور شدن سعدی همین است که با آب و تاب و در نسخه‌های متعدد برای تخدیر ما ایرانیان به کار برده می‌شود.

اما هدف این نوشتار، یادآوری برخی از همین مخدرهای تاریخی است که به آسانی ما را در انواع و اقسام توهمات فرو برده است، برای نمونه به فرضیه هوش فراوان ایرانی توجه کنید.

بسیاری از ما با نگاهی توهم‌آلود به اوضاع جهانی که گاهی به عقاید و رفتارهای نژادپرستانه هم می‌کشد، مدعی هستیم که مغز ایرانی، چیزی دیگر است و انگار همه بار علم و فن‌آوری جهان را عده‌ای نخبه ایرانی که از کشور هم مهاجرت کرده‌اند، بر دوش می‌کشند.

هدف این نیست که ارزش کارهای علمی افرادی چون علی جوان، فیروز نادری، پروفسور سمیعی و دیگران زیر سؤال برده شود؛ اما حقیقت این است که این بزرگان ما، درختانی معدود در جنگل انبوه علم و دانش هستند.

اگر ما با دانشمندانی که حداکثر می‌توانیم نام ده تن از آنها را به یاد بیاوریم، بتوانیم ادعای باهوشی کنیم، آن‌ گاه غرب با این همه پیشرفت علمی که کرده، باید چه ادعاهایی بکند؟!

به عنوان یک مثال جالب توجه کنید؛ یهودیان که اکنون تقریبا 2 دهم درصد جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، در نیمه نخست قرن بیستم، 14 درصد، در نیمه دوم قرن بیستم 29 درصد و از آغاز قرن جاری تاکنون، بیش از 30 درصد جوایز نوبل را از آن خود کرده‌اند؛ به عبارت دیگر، قوم یهود 150 برابر نسبت جمعیتش جایزه نوبل می‌گیرد. همین اقلیت کوچک، نیمی از قهرمانان شطرنج جهان را نیز از آن خود کرده است. 

هدف این نیست که اثبات شود، یک قوم بر اقوام و ملل دیگر برتری دارد، زیرا شواهدی ناقض این ادعا هم وجود دارد؛ برای نمونه ایرانی‌ها، آفریقایی‌ها و یا اهالی خاورمیانه و یا آمریکای جنوبی و یا چینی‌ها در دوره‌هایی از تاریخ شکوهمند‌ترین دستاوردهای تمدن بشری را رقم زده‌اند؛ اما اکنون همین ملت‌ها و کشور‌ها، در برخی موارد، قرن‌ها و گاه دهه‌ها از قافله علم عقب افتاده‌اند و البته باید گفت، کسانی به این عقب ماندگی دامن می‌زنند که همین گذشته‌های تاریخی را چون جنازه‌ای سر دست گرفته‌اند و نمی‌توانند نه آینده که حتی جلوی پای خود را ببینند و همیشه در چاله و چاه اشتباه می‌افتند.

کورش بزرگ، سعدی بزرگ، خواجه نصیر بزرگ، خوارزمی بزرگ؛ اما مگر زندگی در اینجا مرده است که دیگران ایران را از دور مانند یک موزه ببینند؟

تلخ آنجایی است که حتی سعدی هم به ما ربطی نداشته باشد! مگر ما به عدل، احسان، عشق، تواضع، رضا، ذکر، تربیت، شکر، توبه یا مناجات سعدی در بوستان ارتباط چندانی داریم که از رئیس‌جمهور شدن سعدی نامی در فرانسه، آن هم در 120 سال پیش به خود ببالیم؟ بیایید خودمان را گول نزنیم.